LAGOS DE COVADONGA 2014

Velaí quedan as impresións do noso compañeiro Ivan Bugallo debutante en esta cicloturista, onde tamén participaron por parte da peña ciclista Kike e Roberto Río.

"Bueno, parece que esta vez tocoume a min facer a crónica da Clásica Internacional Lagos de Covadonga. E a primeira vez que participaba nunha cicloturista polo que seguro o meu enfoque será diferente ó que esperades e terá algunha carencia. Confío en que as próximas vaianse adecuando máis ó esperado.

 Na clásica deste ano resaltar, antes de nada, que o tempo acompañounos, polo que a experiencia tivo un plus nada desdeñable. Acudimos catro Monte Xalo, e como e lóxico, a nosa chegada produxose o venres. Na víspera da proba respirase xa ciclismo en todo o entorno de Cangas de Onís, con numerosos grupos de compañeiros entrenando, paseando po la vila vestidos de maillots, etc.

 A organización denota a experiencia, e dende un primeiro momento eres consciente de que a organización xa foi pulida e poucos flecos quedan para mellorar. Acudimos ó pabellón de entrega de dorsais, e comprobamos que prácticamente non hai colas, xa que repartiron os números en varios postos e  colocaron un a maiores para atender incidencias e imprevistos. O único pero,e a comprobación do chip para todo aquel que queira realizar esta opción, posto que soamente hai un lugar para eso e é absurdo que non fagas prácticamente cola para recoller o teu dorsal e despois debas esperar un bo anaco para esto.

 O propio día da proba e recomendable acudir pronto á saída se queres coller unha boa posición, posto que entre catro mil participantes e moi fácil quedarse cortado nada más sair e si che gusta pelexar por unha posición veráste perxudicado. No meu caso, sendo a saída ás 09.00 horas, cheguei ás 08.20, e tiven que quedarme xa po la zona da metade do pelotón na saída.

 En canto comenzamos observase de todo. Hai que ter en conta que os primeiros 55 kilómetros son prácticamente chans e a media e moi alta. Ves a moitos compañeiros con moita experiencia e boaa forma, pero tamén ves a moitos corredores que non paran de zigzaguear provocando riscos innecesarios e provocando cortes. ¿Por qué digo que provocan cortes? Pois porque ó carecer de experiencia  fijabame en todo o entorno, e había moitos participantes que saíron apretando moito os dentes bloqueando o paso a posiciones de arriba, para ó cabo de 20 ó 30 kilómetros desfondarse habéndote deixado xa sin posibilidades de acceder a grupos máis rápidos. En resumo, insisto en que é importante acudir cedo para colocarte según o estado de forma no que te encontres. No meu caso a metade do pelotón era máis que aceptable, pero os compañeiros tiñan mellores pernas e buscaron unha saída acorde ó seu estado de forma.

Nos primeiros kilómetros  producense numerosas caídas, algunhas delas moi fortes, posto que todo o mundo está ainda moi enteiro, e como decíamos a media é moi alta. Polo tanto importante estar moi atento e concentrado para, dentro do posible, evitar estos percances.

 Seguindo co desenrolo da proba, comentar que sólo hai tres postos de control do chip. O primeiro  ubicase no alto de La Tornería, o segundo na base da subida a Los Lagos, e o terceiro, lóxicamente, na chegada. Precisamente o primeiro porto, La Tornería, sorprendeume pola súa dureza. Comparábanmo co Xalo, pero e máis largo e constante. Non é durísimo, pero vai facendo mella nas pernas para impedir que cheguemos ó inicio dos Lagos frescos e cas pernas intactas. A baixada e rápida e curveada, existindo varios puntos con baches e mal firme, se ben nos máis importantes había persoal da organización sinalizando.

 O segundo porto prácticamente non existe, non creo que se poida denominar porto, é unha subida prolongada pero moi tendida, con bon asfalto, e faise bastante rápido. O final da mesma ubicase o segundo gran avituallamiento. Descoñezo as impresións dos compañeiros que iban nas primeiras unidades, pero os que non imos tan rápido encontramosnos co  tráfico de vehículos completamente bloqueado ó igual que o de ciclistas. Anque non queieras facer uso do mesmo, veste obrigado a parar, botar pe a terra, e esquivar ós compañeiros que esperan para repoñer comida e bebida. Polo que comentabanme outros participantes, ésto sucede tódolos anos neste punto, e as queixas eran xeralizadas. Esquecin comentar que o primeiro avituallamiento  localizase pouco antes de comezar a subir La Tornería, e ahí si hai espazo suficiente para os que queiran facer uso do mesmo sin bloquear a carretera, se ben e certo que a xente está ainda enteira e son poucos os que paran.

Pareceme importante comentar o estado do firme nos kilómetros antes do comenzo da ascensión ó porto de Los Lagos. Non e que presente moitos baches, pero e tan rugoso que penaliza moitísimo o rodar da bicicleta, polo que a pesar de discurrir en chan a sensación das pernas e similar á de un pequeno tendido.

 Durante toda a proba circulamos co tráfico en dirección contraria, pero ó chegar ó último porto soamente nos podemos circular, o que se agradece en gran medida. Aquí sí que a maior parte da xente optóu por separarse, incluidos os clubes cuxas unidades circularon xuntas ata este punto, faciendo cada un a subida ó seu punto. Mención especial merece Kike, que chegou no posto 219 de entre 4000 participantes. Tamén Roberto Río chegóu coas primeiras unidades. Para todo aquel que non houbese asistido e se plantexe acudir, descoñecendo a subida, convén reseñar que hai dúas partes especialmente duras que se nos presentan de forma casi consecutiva. A primeira e La Huesera e a segunda o Mirador de la Reina.

 Unha vez arriba temos o último avituallamiento, e a baixada, no mesmo pabellón no que habíamos recollido os dorsais, unha comida de confraternización e o sorteo de agasallos, entre eles unha Pinarello con moi boa pinta."